Veiligheid en schoolresultaten

Ik ben alweer ruim een maand terug in Burkina Faso en de veiligheidssituatie is er niet beter op geworden. Op 24 januari is er hier een militaire staatsgreep geweest, juist vanwege de onvrede over die veiligheid. Alle ministers en de top van de departementen zijn vervangen. Ook op lager niveau zijn er veranderingen doorgevoerd – gouverneurs zijn vervangen en alle burgemeesters zijn op non-actief gesteld. Of dit de bestuurbaarheid van het land ten goede komt zullen we moeten zien.

Intussen nemen de aanslagen in aantallen en aantallen slachtoffers alleen maar toe. Bovendien worden de terroristen steeds brutaler. Een week of twee geleden hebben ze 14 tankwagens, die voor Burkina Faso en Niger diesel vervoerden, in beslag genomen. Het gevolg was een tekort in het hele land, waardoor bussen niet konden rijden en ook ik een week lang het dorp niet uit kon. Je kon overigens wel diesel direct bij de terroristen kopen, tegen zeer gereduceerde prijs (!!). Dat was natuurlijk een wel hele flagrante lange neus naar de nieuwe regering, die dan ook alles op alles zette om de tankwagens weer terug te vinden. Met drones hebben de militairen ze weten te lokaliseren en teruggevorderd.

Het militaire kamp in Dédougou beschikt nu ook over drones en zelfs raketten. Zo af en toe worden we opgeschrikt door enorme knallen van de lancering van die raketten, waarmee de militairen op afstand proberen de terroristen te verdrijven. Dat gaat natuurlijk niet altijd goed, er vallen burgerslachtoffers, vooral omdat de terroristen tussen de bevolking in de dorpen wonen en leven. Bij één van die raketaanvallen zou de baas gedood zijn van de club die in april de gevangenis van Nouna heeft overvallen en alle gevangenen vrij hebben gelaten. De gevangenis plus de naastgelegen politiepost is in vlammen opgegaan. Het gaat er steeds harder aan toe. Helaas weet ook iedereen dat er voor de gedode voorman 10 anderen in de rij staan.

Wat nog wel het allerergste is, is dat de terroristen, zodra ze een stad hebben aangevallen, alle communicatieantennes omzagen en verbranden. De bedoeling is natuurlijk dat de lokale bevolking niet kan doorgeven aan de autoriteiten dat er iets gaande is, maar het heeft ook tot gevolg dat bijvoorbeeld mijn leerlingen, die uit die regio’s komen, niet meer met hun ouders kunnen communiceren.

Zo goed als iedereen in Burkina Faso heeft tegenwoordig een mobiele telefoon, ook al heeft niet iedereen beltegoed, maar de noodlijnen zijn gratis. Wanneer je buiten je dorp in de bush gezien wordt terwijl je aan het bellen bent, ben je voor beide partijen verdacht: de terroristen onthoofden je omdat ze denken dat je met de autoriteiten aan het bellen bent, maar het gaat echter ook de andere kant op; het merendeel van de terroristen zijn peulh (de nomadische veehoeders in heel West-Afrika) en zo zijn er een dag of 10 geleden twee peulh die aan het bellen waren in de bush door de lokale bevolking in elkaar geslagen en levend begraven. De autoriteiten treden niet op tegen dit soort wandaden, want elke dode terrorist is er eentje minder.

Sinds afgelopen maandag is het in grote delen van het land verboden om met 4×4 wagens en grote motoren de weg op te gaan buiten de steden en dorpen. Je mag alleen nog maar met kleine auto’s, fietsen en brommers tot 50cc de weg op. Dit omdat 4×4 wagens en grote motoren gewild zijn bij de terroristen, die immers zelden gebruik maken van de asfaltwegen. Deze maatregel is vanuit de militairen wel te begrijpen, je wil immers de bewegingsvrijheid van deze groepen zoveel mogelijk beperken. De grote vraag is nu echter hoe de lokale bevolking zich naar zijn akkers moet begeven. Die akkers liggen vaak tientallen kilometers buiten de dorpen. De regentijd is begonnen, dus de mensen willen hun akkers op om de wieden en te zaaien, maar hoe? Heb je als arme boer eindelijk een grote motor kunnen kopen met de opbrengst van je katoenoogst, mag je hem nu niet meer gebruiken. Deze arme boeren hebben natuurlijk geen geld om nu maar een brommer te kopen.

Afijn, In Dédougou en omgeving zijn we tot nog toe redelijk veilig, waarschijnlijk door de aanwezigheid van het militaire kamp.

Ter afsluiting goed nieuws: ook dit jaar hebben we met onze beroepsopleidingen weer bovenmatig goed gescoord bij de eindexamens. Sommige opleidingen haalden 100%, andere iets lagen, maar gemiddeld kwamen we op een prachtige 80% uit.

Het slagingspercentage van het algemene onderwijs is met 30% gelijk aan het landelijke gemiddelde. Het merendeel van onze leerlingen in de eindexamenklas is al één of meerdere keren gezakt bij andere scholen. Na twee keer zakken moet je van school af en dus wisselen ze van school om het nogmaals te proberen. Dat verklaart het lage slagingspercentage.

Volgend jaar doet de eerste lichting van onze eigen leerlingen, die in de eerste klas bij ons begonnen zijn, eindexamen. Uiteraard verwachten we dan een stuk hoger aantal geslaagden!

Ook met de overdacht van het scholencomplex aan het ministerie van onderwijs gaat het de goede kant op. Ik heb vlak na aankomst contact gehad met de nieuwe premier en die heeft opdracht gegeven om de zaak vóór het begin van het nieuwe schooljaar in oktober af te ronden. Dat geeft hoop!